(Άρθρο δημοσιευμένο στο myspace μου www.myspace.com/meresmakis )

Αποφάσισα απόψε που δεν έχω ύπνο και που δεν είμαι και στα εντελώς high μου (αλήθεια τη χρησιμοποιούνε ακόμα οι πιτσιρικάδες αυτή την έκφραση;) με αυτόν τον κοινότυπο και βαρύγδουπο συνάμα τίτλο, να κάνω μερικές εξομολογήσεις σε όλους όσους θα έχουνε την υπομονή να διαβάσουνε. Οι υπόλοιποι να'στε καλά το ξέρω ότι έχετε και δουλειές...

                                    Έρχομαι από μιά άλλη μουσική εποχή. Γαλουχημένος από τα τραγούδια των 70's και των 80'ς βασικά, αλλά και των δεκαετιών 50-60 μιάς και στην Ελλάδα της εφηβείας μου όλα αργούσανε να φτάσουν εδώ, οπότε τα 20 χρόνια πίσω δεν φάνταζαν και τόσο μακρυά. Αυτό λοιπόν που πλέον με δυσαρεστεί με τη σύγχρονη μουσική είναι η μεγάλη έλλειψη που υπάρχει από μελωδίες. Μελωδίες που θα χαραχτούν στη μνήμη και που θα συντροφεύουν στα χρόνια που έρχονται. Ρυθμός ναι, ενέργεια ναι, αλλά συνάμα μιά ψυχρή ψηφιακή εποχή που δεν μπορώ μα ούτε και θέλω να παρακολουθήσω. Τραγούδια γραμμένα μόνο για να λειτουργήσουνε στο κοινό τους. Στίχοι επιτηδευμένοι , πολλές φορές όμως χωρίς κανένα νόημα, που οι δημιουργοί τους τους βαφτίζουν "ποίηση", ξεχνώντας όμως κάτι βασικό. Ότι στο τραγούδι γράφουμε στίχους...Και πάνω απ'όλους και όλα, αυτό που λέμε "σκηνική παρουσία". Να χορταίνει το μάτι και το αυτί ας πάει να πνιγεί.

Μετά είναι όλη αυτή η πονεμένη ιστορία με το τέλος της δισκογραφίας.

Η δισκογραφία πέθανε! Τη σκότωσε η ίδια της η τάση για εύκολο κέρδος με τη δημιουργία του cd και φυσικά τη σκότωσε και το internet. Το myspace στο οποίο αυτή τη στιγμή γράφω αυτά τα λόγια, λειτουργεί σαν ένας παγκόσμιος ραδιοφωνικός σταθμός, στον οποίο μπορείς να επιλέξεις τι θα ακούσεις και αρκετές φορές να σου προταθεί να ακούσεις κάτι , που είτε σου αρέσει και το προσέχεις , είτε όχι και δεν ξαναδίνεις καμμιά σημασία, αλλά η ουσία είναι ότι και το myspace συμμετέχει στο φόνο, μιάς και είναι τζάμπα...Είναι φανταστικό , από τη πλευρά του ακροατή να έχει αυτή την ευκολία και φαίνετε έτσι, αλλά για τους δημιουργούς δεν παύει να είναι εκμετάλλευση. Το myspace κερδίζει απ'όλα αυτά και δεν αποδίδει τίποτα , με τη λογική ότι διαφημίζει το έργο μας στα πέρατα της γης...Όμως η αλήθεια είναι ότι εμείς χρησιμοποιούμε αυτό το χώρο και βγάζουμε τα μάτια μας ώρες ολόκληρες, μόνο και μόνο για να πούμε σε μερικές εκατοντάδες ανθρώπων εκεί έξω " Να αυτά είναι τα τραγούδια μας, σου αρέσουνε";Για να πάρουμε την ίδια συνηθισμένη απάντηση. "Πολύ ωραία δουλειά παιδιά, συνεχίστε έτσι" .Εμείς να συνεχίσουμε, αλλά πως;

                                    Σήμερα για να ηχογραφήσεις 10 τραγούδια σε ένα στούντιο με έναν τυπικά καλό ήχο χρειάζεσαι 3.000 ευρώ πάνω κάτω. Μπορείς να το κάνεις και στο σπίτι αλλά ο εξοπλισμός κοστίζει κι αυτός αρκετά χιλιάρικα, με αμφίβολο φυσικά αποτέλεσμα μιάς και άλλο παραγωγός ήχου και άλλο μουσικός. Φτιάχνεις λοιπόν αυτά τα 10 τραγούδια και λές "δεν πρόκειτε να βγάλω τίποτα το ξέρω, αλλά θα προσπαθήσω να κάνω απόσβεση από τα live". Πας λοιπόν στις μουσικές σκηνές. Αυτοί θέλουνε να τους πας κόσμο. Έτσι δουλεύουνε οι περισσότεροι. Δεν έχουν φτιάξει όνομα στη νύχτα, δεν ενδιαφέρονται να λέει ο κόσμος "Πάω στο Τάδε club" που φέρνει καλές μπάντες. Δουλεύουνε με τους συγγενείς και τους φίλους σου. Σε βάζουνε μάλιστα να παίξεις καθημερινές αποκλειστικά, εκτός κι αν είσαι της κατηγορίας "Τα σκυλάδικα της Ελληνικής ροκ" όπου ασελγείς κάθε ΣΚ στον ίδιο Σιδηρόπουλο, στις ίδιες Τρύπες και στα ίδια Ξύλινα Σπαθιά. Θα σου πούνε μάλιστα να βάλεις και είσοδο για να πάρεις κι εσύ κάτι, αλλά στο τέλος αυτά που πήρες τα αισθάνεσαι σαν να έκλεψες τους δικούς σου ανθρώπους που ήρθαν, σε πλήρωσαν, ήπιαν ένα ποτό και το ακριβοπλήρωσαν και αυτό...Και τι πήρες; 50 το πολύ 100 ευρώ αν είσαι τυχερός τα οποία θα τα ξαναρίξεις στη δουλειά σου. Αφού κουβάλησες σχεδόν τα πάντα γιατί το μαγαζί δεν είχε σχεδόν τίποτα ή είχε κάτι χαλασμένες αρχαιολογίες. Δεν συζητάμε βέβαια για stage ,φωτισμούς και ήχο...Άλλη πικραμένη ιστορία. Sound check της τελευταίας στιγμής , με τον κόσμο να έχει έρθει ήδη γιατί ο ηχολήπτης ενώ είχες κανονίσει 2 ώρες πριν, σου ήρθε παρα τέταρτο ( μα σχεδόν παντού!) .

Αφού λοιπόν έβαλες το χέρι βαθειά στη τσέπη, έρχεται η ώρα να "κυκλοφορήσει" το cd σου...Ψάχνεις μόνος σου για ραδιόφωνα να σε παίξουνε. Όλοι υπόσχονται και όλοι πετάνε το δίσκο που τους έδωσες (τζάμπα εννοείτε) στο καλάθι των αχρήστων χωρίς ούτε μιά ακρόαση φυσικά. Κάνεις πάλι προσκλητήριο σε φίλους και γνωστούς να πάνε στο δισκάδικο να τον αγοράσουν. Σκέφτεσαι να κάνεις και βίντεο κλίπ μάλιστα (άλλο κόστος αυτό) για να το προωθήσεις. Στη καλύτερη είσαι στο youtube με 500 views σε έναν χρόνο εκ των οποίων τα 400 είναι τα δικά σου που μπαίνεις για να δεις πως πήγε. Τηλεόραση; Δύο τρία κανάλια που παίζουνε μουσική, αλλά πρέπει να είσαι trendy και να έχεις πίσω σου μεγάλη εταιρεία για να σε δείξουνε. Φτάνεις να λες "ας με δείξουνε κι ας είναι στην trash ζώνη" .Γιατί έτσι κι αλλοιώς οποιαδήποτε ανοησία από αυτές που δείχνουνε αν προέρχεται από μεγάλη εταιρεία ή την υπογράφει φημισμένος συνθέτης, δεν μπαίνει ποτέ στη trash ζώνη, οπότε δεν είναι τόσο ατιμωτικό όσο φαίνεται. Η μη trash ζώνη συνήθως έχει και τις μεγαλύτερες μπούρδες. Τελικά έχεις πληρώσει για ένα δίσκο γύρω στα 5000 ευρώ , φυσικά από τη τσέπη σου για να πουλήσεις 150 κομμάτια τα οποία θα σου δώσουνε πίσω κάπου 175... Πιθανότατα βέβαια τα downloads να είναι περισσότερα αλλά από αυτά δεν παίρνεις cent.

Και επειδή το ξέρω ότι έχω αρχίσει να ακούγομαι παραδόπιστος, το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι η μουσική και ειδικά το Ροκ στην Ελλάδα είναι εκβιαζόμενο καθημερινά και καταδικασμένο να λειτουργεί ερασιτεχνικά...Πρόχειρα, στο πόδι και με τεράστια έξοδα για όποιον θα θελήσει να κάνει το "ψωνιο" του. Όμως έτσι δεν μπορεί να επιβιώσει κανένας σοβαρός καλλιτέχνης. Δεν λέω ότι είμαι εγώ αυτός γιατί και εγώ υποχρεωτικά ερασιτέχνης είμαι. Υπάρχουν όμως κάποια ταλέντα που θα πάνε στα σκυλάδικα μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν παίζοντας κάτι άλλο. Ο μουσικός για να μπορέσει να υπηρετήσει σωστά τη μουσική πρέπει να είναι για αυτόν full time απασχόληση. Η Τέχνη δεν τρώγεται. 

Έχω το ψώνιο, την ανάγκη, την υποχρέωση στον εαυτό μου, πείτε το όπως θέλετε να κάνω άλλον έναν δίσκο προτού τελειώσω με τη δισκογραφία. Αυτό το δίσκο θα σας ζητήσω με προσωπικά μηνύματα όταν κυκλοφορήσει να πάτε να τον αγοράσετε. Είμαι σίγουρος ότι από τους 950 φίλους που έχω αυτή τη στιγμή στο myspace , ούτε το 5% δεν θα το κάνει. Ούτε το 5% δεν θα διαβάσει καν αυτό το άρθρο-εξομολόγηση. Αν μου απαντήσει με σχόλιο έστω και ένας από εσάς θα είμαι τυχερός... Και δεν γκρινιάζω , γιατί μπορεί να φαίνετε έτσι, αλλά η ουσία είναι ότι βαυκαλιζόμαστε ότι κάνουμε κάτι με το myspace , ενώ στην ουσία δεν κάνουμε τίποτα. Οπότε τι να λέμε...

                                     Η εποχή που μπορούσες να ελπίζεις σε μιά επιτυχία που θα έκανε το κόσμο να σε μάθει, έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί. Η εποχή που άσχημοι-κοιλαράδες-καραφλοί αλλά βαρβάτοι μουσικοί πουλάγανε δίσκους γιατί ο κόσμος ΑΚΟΥΓΕ περισσότερο και έβλεπε λιγότερο, έχει επίσης τελειώσει. Τώρα πρέπει να είσαι ολίγον trendy, να αφήνεις να σέρνεται μιά gay φήμη πίσω σου , να ΄χεις μούσκουλα και το χαμόγελο της Colgate και φυσικά να είσαι κάτω από 25 ετών για να ελπίζεις σε μιά απλή ύπαρξη στον καλλιτεχνικό (λέμε τώρα) χώρο ως επαγγελματίας. Και ας τραγουδάς ΜΑΛΑΚΙΕΣ! Εγώ πλέον έχω πολύ ταπεινές φιλοδοξίες. Σε πρώτη φάση θα μου αρκούσε μιά αντίδραση σε αυτό που διαβάσατε πριν από λίγο. Πόσοι είστε; Ένας; Κανένας; 

                   

                                     ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΤΗ MYSPACEIKH FRIENDS ΕΡΗΜΩ..........