(Άρθρο δημοσιευμένο στο myspace μου www.myspace.com/meresmakis )

Αποφάσισα απόψε που δεν έχω ύπνο και που δεν είμαι και στα εντελώς high μου (αλήθεια τη χρησιμοποιούνε ακόμα οι πιτσιρικάδες αυτή την έκφραση;) με αυτόν τον κοινότυπο και βαρύγδουπο συνάμα τίτλο, να κάνω μερικές εξομολογήσεις σε όλους όσους θα έχουνε την υπομονή να διαβάσουνε. Οι υπόλοιποι να'στε καλά το ξέρω ότι έχετε και δουλειές...

                                    Έρχομαι από μιά άλλη μουσική εποχή. Γαλουχημένος από τα τραγούδια των 70's και των 80'ς βασικά, αλλά και των δεκαετιών 50-60 μιάς και στην Ελλάδα της εφηβείας μου όλα αργούσανε να φτάσουν εδώ, οπότε τα 20 χρόνια πίσω δεν φάνταζαν και τόσο μακρυά. Αυτό λοιπόν που πλέον με δυσαρεστεί με τη σύγχρονη μουσική είναι η μεγάλη έλλειψη που υπάρχει από μελωδίες. Μελωδίες που θα χαραχτούν στη μνήμη και που θα συντροφεύουν στα χρόνια που έρχονται. Ρυθμός ναι, ενέργεια ναι, αλλά συνάμα μιά ψυχρή ψηφιακή εποχή που δεν μπορώ μα ούτε και θέλω να παρακολουθήσω. Τραγούδια γραμμένα μόνο για να λειτουργήσουνε στο κοινό τους. Στίχοι επιτηδευμένοι , πολλές φορές όμως χωρίς κανένα νόημα, που οι δημιουργοί τους τους βαφτίζουν "ποίηση", ξεχνώντας όμως κάτι βασικό. Ότι στο τραγούδι γράφουμε στίχους...Και πάνω απ'όλους και όλα, αυτό που λέμε "σκηνική παρουσία". Να χορταίνει το μάτι και το αυτί ας πάει να πνιγεί.

Μετά είναι όλη αυτή η πονεμένη ιστορία με το τέλος της δισκογραφίας.

Η δισκογραφία πέθανε! Τη σκότωσε η ίδια της η τάση για εύκολο κέρδος με τη δημιουργία του cd και φυσικά τη σκότωσε και το internet. Το myspace στο οποίο αυτή τη στιγμή γράφω αυτά τα λόγια, λειτουργεί σαν ένας παγκόσμιος ραδιοφωνικός σταθμός, στον οποίο μπορείς να επιλέξεις τι θα ακούσεις και αρκετές φορές να σου προταθεί να ακούσεις κάτι , που είτε σου αρέσει και το προσέχεις , είτε όχι και δεν ξαναδίνεις καμμιά σημασία, αλλά η ουσία είναι ότι και το myspace συμμετέχει στο φόνο, μιάς και είναι τζάμπα...Είναι φανταστικό , από τη πλευρά του ακροατή να έχει αυτή την ευκολία και φαίνετε έτσι, αλλά για τους δημιουργούς δεν παύει να είναι εκμετάλλευση. Το myspace κερδίζει απ'όλα αυτά και δεν αποδίδει τίποτα , με τη λογική ότι διαφημίζει το έργο μας στα πέρατα της γης...Όμως η αλήθεια είναι ότι εμείς χρησιμοποιούμε αυτό το χώρο και βγάζουμε τα μάτια μας ώρες ολόκληρες, μόνο και μόνο για να πούμε σε μερικές εκατοντάδες ανθρώπων εκεί έξω " Να αυτά είναι τα τραγούδια μας, σου αρέσουνε";Για να πάρουμε την ίδια συνηθισμένη απάντηση. "Πολύ ωραία δουλειά παιδιά, συνεχίστε έτσι" .Εμείς να συνεχίσουμε, αλλά πως;

                                    Σήμερα για να ηχογραφήσεις 10 τραγούδια σε ένα στούντιο με έναν τυπικά καλό ήχο χρειάζεσαι 3.000 ευρώ πάνω κάτω. Μπορείς να το κάνεις και στο σπίτι αλλά ο εξοπλισμός κοστίζει κι αυτός αρκετά χιλιάρικα, με αμφίβολο φυσικά αποτέλεσμα μιάς και άλλο παραγωγός ήχου και άλλο μουσικός. Φτιάχνεις λοιπόν αυτά τα 10 τραγούδια και λές "δεν πρόκειτε να βγάλω τίποτα το ξέρω, αλλά θα προσπαθήσω να κάνω απόσβεση από τα live". Πας λοιπόν στις μουσικές σκηνές. Αυτοί θέλουνε να τους πας κόσμο. Έτσι δουλεύουνε οι περισσότεροι. Δεν έχουν φτιάξει όνομα στη νύχτα, δεν ενδιαφέρονται να λέει ο κόσμος "Πάω στο Τάδε club" που φέρνει καλές μπάντες. Δουλεύουνε με τους συγγενείς και τους φίλους σου. Σε βάζουνε μάλιστα να παίξεις καθημερινές αποκλειστικά, εκτός κι αν είσαι της κατηγορίας "Τα σκυλάδικα της Ελληνικής ροκ" όπου ασελγείς κάθε ΣΚ στον ίδιο Σιδηρόπουλο, στις ίδιες Τρύπες και στα ίδια Ξύλινα Σπαθιά. Θα σου πούνε μάλιστα να βάλεις και είσοδο για να πάρεις κι εσύ κάτι, αλλά στο τέλος αυτά που πήρες τα αισθάνεσαι σαν να έκλεψες τους δικούς σου ανθρώπους που ήρθαν, σε πλήρωσαν, ήπιαν ένα ποτό και το ακριβοπλήρωσαν και αυτό...Και τι πήρες; 50 το πολύ 100 ευρώ αν είσαι τυχερός τα οποία θα τα ξαναρίξεις στη δουλειά σου. Αφού κουβάλησες σχεδόν τα πάντα γιατί το μαγαζί δεν είχε σχεδόν τίποτα ή είχε κάτι χαλασμένες αρχαιολογίες. Δεν συζητάμε βέβαια για stage ,φωτισμούς και ήχο...Άλλη πικραμένη ιστορία. Sound check της τελευταίας στιγμής , με τον κόσμο να έχει έρθει ήδη γιατί ο ηχολήπτης ενώ είχες κανονίσει 2 ώρες πριν, σου ήρθε παρα τέταρτο ( μα σχεδόν παντού!) .

Αφού λοιπόν έβαλες το χέρι βαθειά στη τσέπη, έρχεται η ώρα να "κυκλοφορήσει" το cd σου...Ψάχνεις μόνος σου για ραδιόφωνα να σε παίξουνε. Όλοι υπόσχονται και όλοι πετάνε το δίσκο που τους έδωσες (τζάμπα εννοείτε) στο καλάθι των αχρήστων χωρίς ούτε μιά ακρόαση φυσικά. Κάνεις πάλι προσκλητήριο σε φίλους και γνωστούς να πάνε στο δισκάδικο να τον αγοράσουν. Σκέφτεσαι να κάνεις και βίντεο κλίπ μάλιστα (άλλο κόστος αυτό) για να το προωθήσεις. Στη καλύτερη είσαι στο youtube με 500 views σε έναν χρόνο εκ των οποίων τα 400 είναι τα δικά σου που μπαίνεις για να δεις πως πήγε. Τηλεόραση; Δύο τρία κανάλια που παίζουνε μουσική, αλλά πρέπει να είσαι trendy και να έχεις πίσω σου μεγάλη εταιρεία για να σε δείξουνε. Φτάνεις να λες "ας με δείξουνε κι ας είναι στην trash ζώνη" .Γιατί έτσι κι αλλοιώς οποιαδήποτε ανοησία από αυτές που δείχνουνε αν προέρχεται από μεγάλη εταιρεία ή την υπογράφει φημισμένος συνθέτης, δεν μπαίνει ποτέ στη trash ζώνη, οπότε δεν είναι τόσο ατιμωτικό όσο φαίνεται. Η μη trash ζώνη συνήθως έχει και τις μεγαλύτερες μπούρδες. Τελικά έχεις πληρώσει για ένα δίσκο γύρω στα 5000 ευρώ , φυσικά από τη τσέπη σου για να πουλήσεις 150 κομμάτια τα οποία θα σου δώσουνε πίσω κάπου 175... Πιθανότατα βέβαια τα downloads να είναι περισσότερα αλλά από αυτά δεν παίρνεις cent.

Και επειδή το ξέρω ότι έχω αρχίσει να ακούγομαι παραδόπιστος, το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι η μουσική και ειδικά το Ροκ στην Ελλάδα είναι εκβιαζόμενο καθημερινά και καταδικασμένο να λειτουργεί ερασιτεχνικά...Πρόχειρα, στο πόδι και με τεράστια έξοδα για όποιον θα θελήσει να κάνει το "ψωνιο" του. Όμως έτσι δεν μπορεί να επιβιώσει κανένας σοβαρός καλλιτέχνης. Δεν λέω ότι είμαι εγώ αυτός γιατί και εγώ υποχρεωτικά ερασιτέχνης είμαι. Υπάρχουν όμως κάποια ταλέντα που θα πάνε στα σκυλάδικα μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν παίζοντας κάτι άλλο. Ο μουσικός για να μπορέσει να υπηρετήσει σωστά τη μουσική πρέπει να είναι για αυτόν full time απασχόληση. Η Τέχνη δεν τρώγεται. 

Έχω το ψώνιο, την ανάγκη, την υποχρέωση στον εαυτό μου, πείτε το όπως θέλετε να κάνω άλλον έναν δίσκο προτού τελειώσω με τη δισκογραφία. Αυτό το δίσκο θα σας ζητήσω με προσωπικά μηνύματα όταν κυκλοφορήσει να πάτε να τον αγοράσετε. Είμαι σίγουρος ότι από τους 950 φίλους που έχω αυτή τη στιγμή στο myspace , ούτε το 5% δεν θα το κάνει. Ούτε το 5% δεν θα διαβάσει καν αυτό το άρθρο-εξομολόγηση. Αν μου απαντήσει με σχόλιο έστω και ένας από εσάς θα είμαι τυχερός... Και δεν γκρινιάζω , γιατί μπορεί να φαίνετε έτσι, αλλά η ουσία είναι ότι βαυκαλιζόμαστε ότι κάνουμε κάτι με το myspace , ενώ στην ουσία δεν κάνουμε τίποτα. Οπότε τι να λέμε...

                                     Η εποχή που μπορούσες να ελπίζεις σε μιά επιτυχία που θα έκανε το κόσμο να σε μάθει, έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί. Η εποχή που άσχημοι-κοιλαράδες-καραφλοί αλλά βαρβάτοι μουσικοί πουλάγανε δίσκους γιατί ο κόσμος ΑΚΟΥΓΕ περισσότερο και έβλεπε λιγότερο, έχει επίσης τελειώσει. Τώρα πρέπει να είσαι ολίγον trendy, να αφήνεις να σέρνεται μιά gay φήμη πίσω σου , να ΄χεις μούσκουλα και το χαμόγελο της Colgate και φυσικά να είσαι κάτω από 25 ετών για να ελπίζεις σε μιά απλή ύπαρξη στον καλλιτεχνικό (λέμε τώρα) χώρο ως επαγγελματίας. Και ας τραγουδάς ΜΑΛΑΚΙΕΣ! Εγώ πλέον έχω πολύ ταπεινές φιλοδοξίες. Σε πρώτη φάση θα μου αρκούσε μιά αντίδραση σε αυτό που διαβάσατε πριν από λίγο. Πόσοι είστε; Ένας; Κανένας; 

                   

                                     ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΤΗ MYSPACEIKH FRIENDS ΕΡΗΜΩ..........

ΣΤΙΧΟΙ

ΡΩΤΑΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Το σ'αγαπώ το'χεις ακούσει σε τόσα τραγούδια, το'χεις πει τόσες φορές.
Και μου ζητάς να το πω κι εγώ άλλη μια φορά,
να τ'ακούσεις απ'τα χείλια μου, μα τι τα θες.
Δεν ξέρω αγάπη τι είναι τελικά, αν είναι αυτό
που όλοι μου λένε πως είναι τριγύρω.
Δεν ξέρω αγάπη αν είναι αυτό που έχω εγώ να σου προσφέρω.

Αν είναι αγάπη μια οικογένεια, ένα σπιτικό, ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Ή μήπως είναι στο προσκέφαλό σου να ξαγρυπνώ
το πόνο σου να διώχνω, μαζί σου να υποφέρω.
Κι αν είναι απλά να μη ζω χωρίς εσένα ούτε μια μέρα...
Αν είναι αυτά, ή αν είναι κάτι άλλο άπιαστο, μυστήριο στον αέρα.

Δείξ' το μου εσύ που ξέρεις,
τι είναι αγάπη.
Δως το μου εσύ που ξέρεις,
τι είναι αγάπη.

Κι αν μου το μάθεις, τότε μπορεί κι εγώ να σ'αγαπήσω.
Κι αν μου το δείξεις, τότε μπορεί κι εγώ μ'αγάπης λόγια
να σου μιλήσω.
Τότε μπορεί μέσα μου ένας καινούργιος άνθρωπος να γεννηθεί.
Τότε μπορεί μέσα μου ένας καινούργιος κόσμος να χτιστεί.

Μα ως τότε θα ρωτάω τι είναι αγάπη.
Μα ως τότε όλοι θα θέλουν από μένα κάτι.
Κάτι που δεν ξέρω αν έχω να δώσω.
Κατι που για πάντα θα πληρώσω.

Μιά μικρή Ελληνική ροκ ιστορία.

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΡΟΚ ΙΣΤΟΡΙΑ... Για μένα που γεννήθηκα πέντε μέρες πριν τελειώσουνε τα 60'ς η πρώτη μου επαφή με το Ελληνικό ροκ ήταν όταν παιδάκι στο δημοτικό του 1975-1980 άκουγα είτε από τον μεγαλύτερο αδελφό μου, είτε από τους φίλους του, κάποια "μυθικά" ονόματα στα αυτιά μου όπως Η.Μαρινάκης ( μετά έμαθα ότι έπαιζε στους Πελόμα Μποκιού), ή Socrates. Μετά ήταν και εκείνος ο συμμαθητής του που έπαιζε ακουστική κιθάρα και μαζεύονταν όλοι ένα γύρω και τραγουδούσαν "Στο σουπερ μάρκετ, στο σούπερ μάρκετ θα βρείτε, φρέσκα κατεψυγμένα και πλαστικά..." (αργότερα έμαθα ότι ήταν του Δ.Πουλικάκου), " Ζούμε μέσα σ'ένα όνειρο που τρίζει, σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας" του Σαββόπουλου ή "απόψε ψόφησαν οι δυό μου παπαγάλοι κι ο πίθηκος που'χα με κούραση γυμνάσει..." από τον Σταυρό του Νότου , στίχοι αστείοι για ένα παιδάκι, που μου κόλλαγαν όμως σαν ιός και που ο καυμένος ο πατέρας μου που για αυτόν υπήρχε μόνο ο Στελλάρας ο Θεός (Στ.Καζαντζίδης), προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κοροιδέψει, χωρίς να ξέρει όμως ο έρημος ότι απλά ξύπναγε την προεφηβεία μου και την "εντός ολίγου-προσεχώς" φρουδική μας αναμέτρηση...  Και ήρθε η εφηβεία και μαζί με αυτή έμαθα τα ονόματα των μύθων, άκουσα και άλλα δείγματα γραφής τους και παρ'όλο που δεν έχασα ποτέ μου τον σεβασμό στον Στελλάρα (κάτι σαν την εντολή "Τίμα τον πατέρα σου" ) εν τούτοις ο δρόμος μου πλέον ήταν η "Λεωφόρος ροκ", δρόμος χωρίς επιστροφή από τότε... Αρχές της δεκαετίας του 80 και ένα τραγούδι που με συγκινεί είναι ο "Άσωτος Υιός" κάποιας Φατμέ...Παράλληλα ο Παύλος βγάζει το "Εν Λευκώ" το οποίο το έχω λοιώσει στο πικ-απ και ξελαρυγγιάζομαι κλεισμένος στο δωμάτιό μου με τις ώρες. "Νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια" οι Σπυριδούλα και "Άκυρο" ο Λάκης που τότε είχε Ψηλά Ρεβέρ και μιά τραγουδίστρια τη Χαρά Αργυροπούλου, την μεγαλύτερη γυναικεία ροκ φωνή που έβγαλε ποτέ αυτή η χώρα και που με γεμίζει αγανάκτηση το πόσο άγνωστη παραμένει στο ευρύ κοινό ( είχα τη τύχη να την δω και live, απίστευτη η γυναίκα...alter ego του Παύλου και της Joplin). Και σε όλα αυτά έσκασε η βόμβα που λεγόταν Μουσικές Ταξιαρχίες . Oι Sex Pistols της Ελλάδας. Έξυπνοι, αστείοι, βαθυστόχαστοι, ισοπεδωτικοί, βρωμόστομοι και με υπέροχα τραγούδια που τα λέγανε έξω από τα δόντια, με ένα τρόπο όμως οικείο για όλους που σε υποχρέωναν να τους ακούσεις. Εκεί για μένα έγινε και το crash-test της "Αλλαγής" που μόλις ένα χρόνο πριν είχε αναλάβει την εξουσία, πετώντας στα Τάρταρα τη κακιά Δεξιά, υποσχόμενη "ελευθερία" και "πρόοδο". Ο δίσκος λογοκρίνεται, αποσύρεται και επανακυκλοφορεί με άλλο, "σεμνό" εξώφυλλο και ατελείωτα "μπιπ" ανάμεσα στα τραγούδια...Είμαι από τους τυχερούς που τον έχουν ακούσει αμπίπιτο ( δικιά μου λέξη φυσικά...) Λίγα χρόνια χρειάστηκαν για να δούμε και τον πολιτισμό της "αλλαγής" με τα "πολιτιστικά κέντρα" του Πανταζή και της Άντζελας. Φυσικά το" Είναι γάτα, είναι γάτα, ο κοντός με τη γραβάτα" δεν υπήρχε λόγος να λογοκριθεί όσο και αν πρόσβαλλε την αισθητική μας... Δεκαετία 80 λοιπόν και ο Βασίλης ο Παπακωνσταντίνου γεμίζει στάδια (δικαίως γιατί και καλά τραγούδια έλεγε και η ενέργεια των συναυλιών ήταν απίστευτη...) ο Παύλος βγάζει και το Zorba the Freak, αλλά "κάτι δεν πάει καλά" ( "Απογοήτευση" ), ο Πορτοκάλογλου δεν μας τα λέει καλά με κάτι συνεργασίες με Αλεξίου κλπ. οι μεγάλες εταιρείες ξεκινάνε το "χαβαλέ ελληνικό ροκ" (δικός μου όρος) με Μπουλά-Γιοκαρίνη- Κούτρα, αλλά υπάρχουν από Θεσσαλονίκη μεριά οι Τρύπες με την "Ταξιδιάρα Ψυχή" τους και που "Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας" που κάνουν τις ψυχές μας να ταξιδεύουν και τη θλίψη να βγαίνει από το παράθυρο...Και τέλος η ροκ των Αφων Κατσιμίχα που ως μουσική ροκ μπορεί να αμφισβητείτε , αλλά ως στίχος ροκ καμμία αμφισβήτηση (προσωπική άποψη ), με τα "Ζεστά Ποτά",που ξαναέδωσαν στις παρέες με τις ακουστικές κιθάρες, καλά τραγούδια για να γρατζουνίσουν, σε παραλίες με φωτιές και πανσέληνο.  Το 1990 πεθαίνει ο Σιδηρόπουλος, "γεννιούνται" τα "Ελληνάδικα" φτηναίνει ο πολιτισμός και οι μουσικοί δρόμοι της χώρας είναι γεμάτοι από "σκουπίδια"...Παρ' όλα αυτά οι δισκογραφικές έχοντας να ικανοποιήσουνε και ένα νεαρό αγοραστικό κοινό, προωθούν συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Θα έχουμε να θυμόμαστε τις "Τρύπες" που απλά συνεχίζανε την αξιόλογη πορεία τους, τα "Ξύλινα Σπαθιά" που μας είπανε για κάποιον "Βασιλιά της Σκόνης", τους "Ενδελέχεια" και τη "Βουτιά τους από ψηλά σε μολυβένια θάλλασα" τους "Ρεμπέτες που φύγανε" του Δημητριάδη και των Μικρώων Ηρώων (τι ωραία "δεμένη" μπάντα!!! ), τα "Υπόγεια Ρεύματα" που δεν τους "Άρεσε να λένε πολλά" (αλλά τους άρεσαν κάτι συνεργασίες με Νταλάρα και Σια...) τις "Διακοπές στο Σαράγεβο" των ανδρωμένων στα 80'ς "Magic de Spell" και τον Γιώργο Τσίγκο που έκανε κάτι φαντάρους σε κάποιο Κ.Ψ.Μ να θέλουνε να τα "σπάσουνε όλα" με τα "Τετραγωνισμένα Φύλλα του"...Δυστυχώς θα θυμόμαστε και κάτι "Καλοκαιρινά ραντεβού μέσα στα μπούτια σου" ( εεε...σόρρυ πάνω στο σώμα σου ήθελα να πω.) Τα 90'ς δώσανε "Λίγα ψίχουλα αγάπης" στο κοινό τους, γιατί από τη μιά είχανε εσωστρέφεια και δεν θελήσανε να μοιραστούνε και από την άλλη μιά εμπορική συνείδηση που δεν ταίριαξε ποτέ με το πραγματικό ροκ. Για το 2000 τι να πει κανείς...Όλα δείχνουνε ότι θα είναι το μεταβατικό στάδιο που από την αφάνεια και την "εντατική", τα "φάρμακα" που λέγονται internet και myspace θα δώσουν το φιλί της ζωής για την επόμενη δεκαετία, η οποία για μένα θα είναι η δεκαετία των 40 μου και θα το παλεύω ακόμα, αλλά για όλες αυτές τις μπάντες που υπάρχουν στο διαδίκτυο των 16ρηδων έως και 30ρηδων θα είναι μιά δεκαετία ωριμότητας και μπόλικης καλής ροκ. Είμαι αισιόδοξος τύπος τελικά... Υ.Γ 1 Επιγραμματικά θα αναφέρω κάποιους ακόμα καλλιτέχνες που βάλανε το λιθαράκι τους και αυτοί στην Ελληνική ροκ σκηνή όλα αυτά τα χρόνια και που η ρημάδα η "οικονομία" ενός θέματος σε ένα blog δεν με αφήνει να επεκταθώ. Επίσης υπήρχε και υπάρχει και ολόκληρο "κίνημα" πολύ αξιόλογο από αγγλόφωνες Ελληνικές μπάντες ροκ και metal , αλλά εγώ προτίμησα να ασχοληθώ με το Ελληνόφωνο και να με συγχωρέσουνε τα παιδιά. Poll, Εξαδάχτυλος,Νικόλας Άσιμος, Δήμος Μούτσης, Sharp Ties, Νίκος Ζιώγαλας, F.M.Q , Panx Romana, Metrodecay, Τερμίτες, Last Drive, Northwind , Spitfire , Διάφανα Κρίνα, Rotting Christ, και άλλοι πολλοί που έρχονται... Υ.Γ 2 Το παραπάνω κείμενο εννοείτε ότι είναι προσωπική άποψη και δεν διεκδικεί "δάφνες ιστορικές..." Είναι απλά η δικιά μου μικρή Ελληνική Ροκ ιστορία... Ευχαριστώ για την υπομονή σας  Μάκης Μήσιας ( πρώην μέλος του συγκροτήματος Μέρες και νυν ροκάρων ι.χ...)