Μιά μικρή Ελληνική ροκ ιστορία.

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΡΟΚ ΙΣΤΟΡΙΑ... Για μένα που γεννήθηκα πέντε μέρες πριν τελειώσουνε τα 60'ς η πρώτη μου επαφή με το Ελληνικό ροκ ήταν όταν παιδάκι στο δημοτικό του 1975-1980 άκουγα είτε από τον μεγαλύτερο αδελφό μου, είτε από τους φίλους του, κάποια "μυθικά" ονόματα στα αυτιά μου όπως Η.Μαρινάκης ( μετά έμαθα ότι έπαιζε στους Πελόμα Μποκιού), ή Socrates. Μετά ήταν και εκείνος ο συμμαθητής του που έπαιζε ακουστική κιθάρα και μαζεύονταν όλοι ένα γύρω και τραγουδούσαν "Στο σουπερ μάρκετ, στο σούπερ μάρκετ θα βρείτε, φρέσκα κατεψυγμένα και πλαστικά..." (αργότερα έμαθα ότι ήταν του Δ.Πουλικάκου), " Ζούμε μέσα σ'ένα όνειρο που τρίζει, σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας" του Σαββόπουλου ή "απόψε ψόφησαν οι δυό μου παπαγάλοι κι ο πίθηκος που'χα με κούραση γυμνάσει..." από τον Σταυρό του Νότου , στίχοι αστείοι για ένα παιδάκι, που μου κόλλαγαν όμως σαν ιός και που ο καυμένος ο πατέρας μου που για αυτόν υπήρχε μόνο ο Στελλάρας ο Θεός (Στ.Καζαντζίδης), προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κοροιδέψει, χωρίς να ξέρει όμως ο έρημος ότι απλά ξύπναγε την προεφηβεία μου και την "εντός ολίγου-προσεχώς" φρουδική μας αναμέτρηση...  Και ήρθε η εφηβεία και μαζί με αυτή έμαθα τα ονόματα των μύθων, άκουσα και άλλα δείγματα γραφής τους και παρ'όλο που δεν έχασα ποτέ μου τον σεβασμό στον Στελλάρα (κάτι σαν την εντολή "Τίμα τον πατέρα σου" ) εν τούτοις ο δρόμος μου πλέον ήταν η "Λεωφόρος ροκ", δρόμος χωρίς επιστροφή από τότε... Αρχές της δεκαετίας του 80 και ένα τραγούδι που με συγκινεί είναι ο "Άσωτος Υιός" κάποιας Φατμέ...Παράλληλα ο Παύλος βγάζει το "Εν Λευκώ" το οποίο το έχω λοιώσει στο πικ-απ και ξελαρυγγιάζομαι κλεισμένος στο δωμάτιό μου με τις ώρες. "Νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια" οι Σπυριδούλα και "Άκυρο" ο Λάκης που τότε είχε Ψηλά Ρεβέρ και μιά τραγουδίστρια τη Χαρά Αργυροπούλου, την μεγαλύτερη γυναικεία ροκ φωνή που έβγαλε ποτέ αυτή η χώρα και που με γεμίζει αγανάκτηση το πόσο άγνωστη παραμένει στο ευρύ κοινό ( είχα τη τύχη να την δω και live, απίστευτη η γυναίκα...alter ego του Παύλου και της Joplin). Και σε όλα αυτά έσκασε η βόμβα που λεγόταν Μουσικές Ταξιαρχίες . Oι Sex Pistols της Ελλάδας. Έξυπνοι, αστείοι, βαθυστόχαστοι, ισοπεδωτικοί, βρωμόστομοι και με υπέροχα τραγούδια που τα λέγανε έξω από τα δόντια, με ένα τρόπο όμως οικείο για όλους που σε υποχρέωναν να τους ακούσεις. Εκεί για μένα έγινε και το crash-test της "Αλλαγής" που μόλις ένα χρόνο πριν είχε αναλάβει την εξουσία, πετώντας στα Τάρταρα τη κακιά Δεξιά, υποσχόμενη "ελευθερία" και "πρόοδο". Ο δίσκος λογοκρίνεται, αποσύρεται και επανακυκλοφορεί με άλλο, "σεμνό" εξώφυλλο και ατελείωτα "μπιπ" ανάμεσα στα τραγούδια...Είμαι από τους τυχερούς που τον έχουν ακούσει αμπίπιτο ( δικιά μου λέξη φυσικά...) Λίγα χρόνια χρειάστηκαν για να δούμε και τον πολιτισμό της "αλλαγής" με τα "πολιτιστικά κέντρα" του Πανταζή και της Άντζελας. Φυσικά το" Είναι γάτα, είναι γάτα, ο κοντός με τη γραβάτα" δεν υπήρχε λόγος να λογοκριθεί όσο και αν πρόσβαλλε την αισθητική μας... Δεκαετία 80 λοιπόν και ο Βασίλης ο Παπακωνσταντίνου γεμίζει στάδια (δικαίως γιατί και καλά τραγούδια έλεγε και η ενέργεια των συναυλιών ήταν απίστευτη...) ο Παύλος βγάζει και το Zorba the Freak, αλλά "κάτι δεν πάει καλά" ( "Απογοήτευση" ), ο Πορτοκάλογλου δεν μας τα λέει καλά με κάτι συνεργασίες με Αλεξίου κλπ. οι μεγάλες εταιρείες ξεκινάνε το "χαβαλέ ελληνικό ροκ" (δικός μου όρος) με Μπουλά-Γιοκαρίνη- Κούτρα, αλλά υπάρχουν από Θεσσαλονίκη μεριά οι Τρύπες με την "Ταξιδιάρα Ψυχή" τους και που "Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας" που κάνουν τις ψυχές μας να ταξιδεύουν και τη θλίψη να βγαίνει από το παράθυρο...Και τέλος η ροκ των Αφων Κατσιμίχα που ως μουσική ροκ μπορεί να αμφισβητείτε , αλλά ως στίχος ροκ καμμία αμφισβήτηση (προσωπική άποψη ), με τα "Ζεστά Ποτά",που ξαναέδωσαν στις παρέες με τις ακουστικές κιθάρες, καλά τραγούδια για να γρατζουνίσουν, σε παραλίες με φωτιές και πανσέληνο.  Το 1990 πεθαίνει ο Σιδηρόπουλος, "γεννιούνται" τα "Ελληνάδικα" φτηναίνει ο πολιτισμός και οι μουσικοί δρόμοι της χώρας είναι γεμάτοι από "σκουπίδια"...Παρ' όλα αυτά οι δισκογραφικές έχοντας να ικανοποιήσουνε και ένα νεαρό αγοραστικό κοινό, προωθούν συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Θα έχουμε να θυμόμαστε τις "Τρύπες" που απλά συνεχίζανε την αξιόλογη πορεία τους, τα "Ξύλινα Σπαθιά" που μας είπανε για κάποιον "Βασιλιά της Σκόνης", τους "Ενδελέχεια" και τη "Βουτιά τους από ψηλά σε μολυβένια θάλλασα" τους "Ρεμπέτες που φύγανε" του Δημητριάδη και των Μικρώων Ηρώων (τι ωραία "δεμένη" μπάντα!!! ), τα "Υπόγεια Ρεύματα" που δεν τους "Άρεσε να λένε πολλά" (αλλά τους άρεσαν κάτι συνεργασίες με Νταλάρα και Σια...) τις "Διακοπές στο Σαράγεβο" των ανδρωμένων στα 80'ς "Magic de Spell" και τον Γιώργο Τσίγκο που έκανε κάτι φαντάρους σε κάποιο Κ.Ψ.Μ να θέλουνε να τα "σπάσουνε όλα" με τα "Τετραγωνισμένα Φύλλα του"...Δυστυχώς θα θυμόμαστε και κάτι "Καλοκαιρινά ραντεβού μέσα στα μπούτια σου" ( εεε...σόρρυ πάνω στο σώμα σου ήθελα να πω.) Τα 90'ς δώσανε "Λίγα ψίχουλα αγάπης" στο κοινό τους, γιατί από τη μιά είχανε εσωστρέφεια και δεν θελήσανε να μοιραστούνε και από την άλλη μιά εμπορική συνείδηση που δεν ταίριαξε ποτέ με το πραγματικό ροκ. Για το 2000 τι να πει κανείς...Όλα δείχνουνε ότι θα είναι το μεταβατικό στάδιο που από την αφάνεια και την "εντατική", τα "φάρμακα" που λέγονται internet και myspace θα δώσουν το φιλί της ζωής για την επόμενη δεκαετία, η οποία για μένα θα είναι η δεκαετία των 40 μου και θα το παλεύω ακόμα, αλλά για όλες αυτές τις μπάντες που υπάρχουν στο διαδίκτυο των 16ρηδων έως και 30ρηδων θα είναι μιά δεκαετία ωριμότητας και μπόλικης καλής ροκ. Είμαι αισιόδοξος τύπος τελικά... Υ.Γ 1 Επιγραμματικά θα αναφέρω κάποιους ακόμα καλλιτέχνες που βάλανε το λιθαράκι τους και αυτοί στην Ελληνική ροκ σκηνή όλα αυτά τα χρόνια και που η ρημάδα η "οικονομία" ενός θέματος σε ένα blog δεν με αφήνει να επεκταθώ. Επίσης υπήρχε και υπάρχει και ολόκληρο "κίνημα" πολύ αξιόλογο από αγγλόφωνες Ελληνικές μπάντες ροκ και metal , αλλά εγώ προτίμησα να ασχοληθώ με το Ελληνόφωνο και να με συγχωρέσουνε τα παιδιά. Poll, Εξαδάχτυλος,Νικόλας Άσιμος, Δήμος Μούτσης, Sharp Ties, Νίκος Ζιώγαλας, F.M.Q , Panx Romana, Metrodecay, Τερμίτες, Last Drive, Northwind , Spitfire , Διάφανα Κρίνα, Rotting Christ, και άλλοι πολλοί που έρχονται... Υ.Γ 2 Το παραπάνω κείμενο εννοείτε ότι είναι προσωπική άποψη και δεν διεκδικεί "δάφνες ιστορικές..." Είναι απλά η δικιά μου μικρή Ελληνική Ροκ ιστορία... Ευχαριστώ για την υπομονή σας  Μάκης Μήσιας ( πρώην μέλος του συγκροτήματος Μέρες και νυν ροκάρων ι.χ...)